เพลงนี้ออกมาเป็นแบบนี้ได้เพราะตอนนั้น Taylor Swift เป็นเด็กอายุ 12 ปีที่ขี้เหงา พอมีกีตาร์ตัวแรกเป็นของตัวเองปุ๊ป ก็คลอดเพลงนี้ออกมาเลย

เธอได้ให้สัมภาษณ์กับ Entertainment Weekly ว่า :

"ฉันแต่งเพลงนี้เกี่ยวกับความรู้สึกที่ฉันกลัวที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา การไปโรงเรียน เดินผ่านฮอลล์ทางเดินของโรงเรียน มองหน้าผู้คนรอบข้างโดยที่ไม่รู้ว่าจะคุยกับใครดี ฉันคิดว่าทุก ๆ คนต้องมาถึงจุด ๆ หนึ่งในชีวิตที่มันแย่เหลือเกิน ในวันนั้น ๆ เธอเลือกได้นะว่าจะให้มันฉุดเราลงไป หรือเราจะหาทางให้มันส่องแสงสว่างขึ้นมา ฉันแตกต่างจากเด็กคนอื่น ๆ ในโรงเรียนมาก ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฉันตัวสูงกว่า แถมต้องไปร้องเพลงตามบาร์คันทรี ยังไม่พอต้องไปร้องเพลงตามงานเทศกาลต่าง ๆ ในวันหยุด ในขณะที่เด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ พากันไปนอนที่บ้านของกันและกัน ฉันได้บทสรุปแล้วว่าผู้คนไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสมอเพื่อฉัน แต่ดนตรี และเสียงเพลงมักจะอยู่ตรงนั้นมาตลอด ใคร ๆ มักชอบถามกันว่า แล้วฉันมีความกล้าที่จะเดินเข้าไปที่ค่ายเพลงได้ยังไงทั้ง ๆ ที่อายุแค่ 12-13 ขวบเอง? เพราะว่าฉันไม่เคยที่จะปฏิเสธ หรือเมินอุตสาหกรรมการเพลงเลยยังไงล่ะ"